PUPUH VI
D U R M A
01
Dipun sami ambanting ing badanira, nyudha dhahar lan guling, darapon sudaa,
nepsu kang ngambra-ambra, rerema ing tyasireki, dadya sabarang, karyanira
lestari .
02
Ing pangrawuh lair batin aja mamang, yen sira wus udani, mring sariranira, lamun
ana kang Murba, masesa ing alam kabir, dadi sabarang, pakaryanira ugi.
03
Bener luput ala becik lawan beja, cilaka mapan saking, ing badan priyangga, dudu
saking wong liya, mulane den ngati-ati, sakeh dirgama, singgahana den eling.
04
Apan ana sesiku telung prakara, nanging gedhe pribadi, puniki lilira, yokang telung
prakara, poma ywa nggunggung sireki, sarta lan aja, nacat kepati pati.
05
Lawan aja maoni sabarang karya, sithik-sithik memaoni, samubarang polah, tan
kena wong kumlebat, ing masa mengko puniki , apan wuslumrah, uga padha
maoni.
06
Mung tindake dhewe datan winaonan, ngrasa bener pribadi, sanadyan benera, yen
tindake wong liya, pasti den arani sisip, iku wong ala, ngganggo bener pribadi.
07
Nora nana panggawe kang luwih gampang, kaya wong memamaoni, siraeling-eling, aja sugih waonan,
den sami salajeng budi, ingkang prayoga, sapa-sapa kang lali.
08
Ingkangeling iku padha angilangna, marang sanak kanca kang lali, den nedya
raharja, mangkono tindakira,
yen tan nggugu liya uwis, teka menenga, mung aja sok ngrasani.
09
Nemu dosa gawanen sakpadha-padha, dene wong ngalem ugi, yen durung
pratela, ing temen becikira,
aja age nggunggung kaki, meneh tan nyata, dadi cirinireki.
10
Dene kangwus kaprah ing masa samangkya, yen ana den senengi, ing
pangalemira, pan kongsi pandirangan,
matane kongsi malirik, nadyan alaa, ginunggung becik ugi.
11
Aja gelem aja mada nora bisa, yen uga masa mangkin iya ing sabarang, yen nora
sinenengan, den poyok kapati pati, nora prasaja, sabarang kang den pikir.
12
Ngandhut rukun becike ngarep kewala, ing wuri angarsani, ingkang ora-ora, kabeh
kang rinasanan, ala becik den rasani, tan parah-parah, wirangronge gumanti.
sumber: www.alangalangkumitir.wordpress.com
Tidak ada komentar:
Posting Komentar